Choroba Meniere’a, zwana także wodniakiem błędnika, to przewlekłe i po stępujące schorzenie ucha wewnętrznego, które może znacznąco wpłynąć na jakość codziennego funkcjonowania pacjenta, zwłaszcza w kontekście utrzymania równowagi oraz prawidłowego odbioru dźwięków. Schorzenie to najczęściej dotyczy jednej strony, ale w niektórych przypadkach może występować obuusznie.
Objawy tej choroby są dosyć charakterystyczne i obejmują zarówno dolegliwości słuchowe, jak i przedsionkowe, jednakże mogą być łatwo po[1]mylone z objawami innych schorzeń otolaryngologicznych lub neurologicznych. Z tego powodu niezwykle ważne jest, aby dobrze znać symptomy choroby, potrafić je rozpoznać i w razie potrzeby szybko zareagować, kierując pacjenta do odpowiedniego specjalisty, takiego jak laryngolog czy audiolog.
Choroba Meniere’a jest prawdopodobnie związana z nadmiarem płynu, zwanego endolimfą, w uchu wewnętrznym. Endolimfa odgrywa ważną rolę w utrzymaniu równowagi i odbiorze dźwięków. Jej nadmiar może zwiększać ciśnienie w uchu, co prowadzi do zaburzenia funkcji słuchowych i równowagi. Wśród możliwych przyczyn wymienia się infekcje wirusowe, stres, zaburzenia układu odpornościowego oraz uwarunkowania genetyczne.
Rozpoznanie choroby Meniere’a opiera się na szczegółowym wywiadzie medycznym, podczas którego lekarz analizuje historię objawów, częstotliwość napadów oraz ich czas trwania. Istotne są także obserwacje kliniczne i precyzyjne badania słuchu, takie jak audiometria tonalna i impedancyjna, a także badania narządu równowagi. Dodatkowo wykonuje się badania obrazowe.
Główne objawy choroby Meniere’a:
• nawracające zawroty głowy;
• uczucie zatkanego ucha;
• szumy uszne;
• postępujący niedosłuch odbiorczy – zwłaszcza w zakresie niskich częstotliwości na początku choroby.
Obecnie nie istnieje jednoznaczne lekarstwo na chorobę Meniere’a, ale dostępne metody terapeutyczne pozwalają skutecznie kontrolować i łagodzić jej objawy. Leczenie farmakologiczne obejmuje stosowanie leków przeciwhistaminowych, przeciwzawrotowych, uspokajających oraz moczopędnych, które zmniejszają retencję płynów w organizmie i mogą ograniczyć częstotliwość napadów. Uzupełniająco zaleca się dietę ubogą w sól, ograniczenie kofeiny i alkoholu oraz unikanie stresu, który może wyzwalać objawy. W cięższych i opornych na leczenie przypadkach rozważa się bardziej inwazyjne metody, takie jak wstrzyknięcia steroidów lub gentamycyny do ucha środkowego, a nawet zabiegi chirurgiczne.
Pacjenci z chorobą Meniere’a mogą wymagać bardzo indywidualnego podejścia podczas dopasowywania aparatów słuchowych. Zmienność progów słuchowych, obecność szumów usznych oraz epizody zawrotów głowy i uczucia pełności w uchu
mogą wpływać nie tylko na komfort noszenia aparatu, ale również na trudności w jego akceptacji i użytkowaniu. Niezbędna jest ścisła współpraca z laryngologiem prowadzącym leczenie oraz regularne kontrole audiometryczne, które pozwalają dostosowywać ustawienia aparatu do aktualnych potrzeb pacjenta.